Czym jest mutyzm wybiórczy?

Mutyzm wybiórczy to zaburzenie lękowe.

Dziecko lub osoba dorosła z mutyzmem wybiórczym najczęściej swobodnie rozmawia w domu, ale milczy lub nie rozmawia swobodnie w przedszkolu, szkole czy w innych sytuacjach społecznych. Zaburzenie najczęściej rozpoczyna się między drugim, a piątym rokiem życia.

Dziecko z mutyzmem wybiórczym może w ogóle nie odzywać się do nauczycieli, rówieśników lub mówić tylko do wybranych osób. Niektóre dzieci z mutyzmem wybiórczym mają problemy z jedzeniem na terenie placówki i korzystaniem z toalety. Zazwyczaj nie mają trudności dydaktycznych, a często, w sytuacjach gdy mowa nie jest wymagana, mogą odnosić sukcesy szkolne.

Milczenie dziecka nie wynika z uporu, manipulacji czy osobistej niechęci dziecka do Ciebie, ale jest spowodowane silnym lękiem. Każde dziecko z mutyzmem wybiórczym pragnie mówić!

Z mutyzmu wybiórczego się nie wyrasta, ale trzeba nad nim pracować. Dzieci z mutyzmem wybiórczym często mają inne zaburzenia lękowe. Wczesna diagnoza i odpowiednio podjęta terapia mogą przyczynić się do szybszej poprawy funkcjonowania dziecka.

Czynniki mające wpływ na wystąpienie mutyzmu wybiórczego i grupuje je w 3 kategoriach:

Czynniki predysponujące:

zaburzenia językowe, zaburzenia mowy

lękliwość, nadwrażliwość dziecka

nieśmiałość lub mutyzm występujący w rodzinie

choroby psychiczne występujące w rodzinie, szczególnie zaburzenia lękowe

Czynniki wywołujące:

separacja od rodziców, utrata bliskiej osoby i inne negatywne doświadczenia dziecka

np. zgubienie się w sklepie, zostawienie pod opieką innej osoby niż rodzice

częste przeprowadzki i migracja

rozpoczęcie przedszkola lub szkoły

świadomość niedoskonałości mowy

prześladowanie lub inne negatywne reakcje ze strony otoczenia

Czynniki podtrzymujące:

negatywne wzmacnianie mutyzmu przez zwiększoną uwagę i rozczulanie się

brak odpowiedniej interwencji

pogodzenie się z mutyzmem dziecka

zdolność do przekazania prawie każdej informacji niewerbalnie

izolacja geograficzna lub społeczna

rodzina należąca do mniejszości etnicznej bądź językowej

negatywny model komunikacji w rodzinie

Charakterystyczne cechy w sytuacjach stresowych dzieci z mutyzmem wybiórczym często:

mogą mieć problem z nawiązaniem kontaktu wzrokowego

nie uśmiechają się, mają „kamienną twarz”, nie zdradzającą żadnych emocji

trudno jest im powiedzieć „cześć”, „do widzenia”, „dziękuję”

wydaje się, że są niekulturalne, ale nie robią tego celowo

czują duży niepokój, gdy są zmuszane do mówienia

mogą ssać palce, obgryzać paznokcie, dotykać włosy lub gryźć rękaw bluzki

mogą być nadwrażliwe na dotyk, zapach, dźwięki z otoczenia lub tłum ludzi

mają niskie poczucie własnej wartości

mogą być perfekcjonistami

nie lubią zmian, szczególnie tych które są zaskoczeniem

nie lubią być w centrum uwagi

Jak zachować się w obecności dziecka, które mówi mało lub milczy?

Nie zmuszaj dziecka do mówienia i nie zawstydzaj, jeśli nie jest w stanie rozmawiać w danej chwili „Powiedz…” .

Traktuj dziecko tak samo jak inne dzieci – nie skupiaj na nim swojej uwagi.

Nie karz dziecka za brak mowy, nie bądź sfrustrowany, jeśli dziecko nie mówi.

Nie zadawaj otwartych pytań, zmień je na pytania zamknięte tak aby dziecko mogło kiwnąć głową tak lub nie.

Postaraj się unikać kontaktu wzrokowego.

Jeśli dziecko się odezwie – ukryj swoje zdziwienie. Zachowuj się normalnie.

Podstawą udanej terapii jest zgodna współpraca w obrębie trójkąta rodzic – koordynator/placówka edukacyjna – dziecko.

Terapia dziecka trwa 24h/dobę i obejmuje głównie (a czasem wyłącznie) działania nieformalne, prowadzone przez wychowawcę, koordynatora oraz równoległe działania rodziców w domu oraz poza domem w kontaktach społecznych.

źródło: www.mutyzm.org.pl

Polecane:

Grupa na FB : https://www.facebook.com/FundacjaMutyzmWybiorczyReaktywacja/?hc_ref=ARTjkftvdmHt7tb-4qxGwf_7fJgJHyRkfgD9wDo82WKZsTdh8b5KkdJnp-o0Erx4xKQ&fref=nf&__tn__=kC-R