Temat dnia: KTO JEST POTRZEBNY, ABY POWSTAŁA KSIĄŻKA?
Cele: poszerzanie wiedzy dzieci o zawodach: pisarza, grafika, redaktora, drukarza; rozwijanie kreatywności przez zabawę we wspólne tworzenie opowiadania; kształtowanie poczucia rytmu, wyobraźni muzycznej i ekspresji ruchowej
„Jaki to zawód?” – zabawa dydaktyczna. (w stylu kalambury)
Rodzic szepcze im na ucho nazwę zawodu. Zadaniem dziecka jest pokazać ten zawód, nie używając słów. Pozostałe osoby odgadują. Zawody do pokazania: malarz, kierowca, piłkarz, piekarz, rolnik, pisarz.
„Wyścigi dżdżownic” – zabawa ruchowa z elementami pełzania
Dzieci kładą się na brzuchu wzdłuż linii. Zadaniem jest jak najszybsze dotarcie do wyznaczonej linii, pełznąc jak dżdżownica – dzieci leżą na brzuchu, przedramiona oparte o podłogę, podnoszą biodra do góry i opuszczają je z jednoczesnym przesunięciem się do przodu
„Kto jest potrzebny, aby powstała książka?” – rozmowa na temat procesu powstawania książki na podstawie doświadczeń dzieci i fragmentów książki Zofii Staneckiej Basia i biblioteka.
W bibliotece
Zofia Stanecka
(…)
– Cieszę się, że przyszliście do naszej biblioteki. Mam nadzieję, że będziecie dobrze się bawić. – Bibliotekarka uśmiechnęła się miło. – Już za chwilę przyjdzie autorka, ale najpierw chciałam was o coś zapytać. Kto z was wie, gdzie pracuje pisarz?
– W bibliotece! – zawołała Basia.
– W pisarni! – przekrzyczeli ją Olaf z Karolem.
– Oj tak, przydałoby się, żeby istniały takie miejsca jak pisarnie – powiedział ktoś rozbawionym głosem.
Basia odwróciła głowę. W progu sali stała pani z plakatu.
Na głowie miała masę loczków i uginała się pod ciężarem wielkiej, wypchanej czymś torby.
– Mam na imię Róża – powiedziała, gdy dotaszczyła torbę pod tablicę. – Zajmuję się pisaniem oraz ilustrowaniem książek. Ilustruję w domu, a piszę wszędzie tam, gdzie mogę usiąść z laptopem i pomyśleć. Bo w pracy autora myślenie jest bardzo ważne. Myślenie i coś jeszcze. Coś, co sprawia, że można tworzyć nowe opowieści, rysować i marzyć… To coś nazywa się…
– Czekolada! – zawołała Basia. Mama nigdy nie siada do pracy bez czekolady.
Autorka roześmiała się.
– Czekolada rzeczywiście bywa pomocna w myśleniu, ale chodziło mi o coś innego. O supermoc, z której korzysta każdy pisarz lub ilustrator, gdy tworzy książki. Moc na literę „w”.
– Wrotki! – ucieszył się Karol.
– Wy – ob… – podpowiedziała autorka (…)
- zadaje pytania: Co miała na myśli autorka? (wyobraźnia) Dlaczego pisarce potrzebna jest w pracy wyobraźnia? Czym jeszcze, oprócz pisania, zajmowała się autorka, z którą spotkały się dzieci? Kto jeszcze jest potrzebny, aby powstała książka? Dzieci podają odpowiedzi. a Rodzic nakierowuje je tak, aby powstał opis zawodów: grafika, redaktora, drukarza.
Rytmika – zabawy umuzykalniające.
– Dzieci poruszają się do rytmu granego przez rodzica na dowolnym instrumencie lub do dowolnej skocznej muzyki: marsz, podskoki, bieg.
– Ćwiczenia oddechowe „Wróżko, przybądź”.
Dzieci naśladują powolny ruch skrzydeł wróżki. Wykonują wdech z jednoczesnym szybkim uniesieniem rąk w ku górze, a wydech – z powolnym opuszczaniem rąk. Najpierw stoją, później powoli poruszają się po sali.
– Rozśpiewanie (Rodzic zwraca uwagę na dykcję dzieci).
Dzieci poruszają ręką, trzymając niewidzialną różdżkę, i powtarzają za Rodzicem słowa wymawiane przez wróżkę (niskie i wysokie dźwięki) : cza – ry, ma –ry, ho – kus, po – kus, abra – kadabra. Powtarzają je kilkakrotnie.
Utrwalenie piosenki. Inscenizacja do słów piosenki Bajeczki
Na pólkach mieszkają książeczki. Dzieci udają, że biorą książkę z półki.
W książeczkach mieszkają bajeczki. Otwierają ją i przewracają kartki.
Opowiem o nich wam, jw.
bo wszystkie dobrze znam. jw.
Opowiem o nich wam, jw.
bo wszystkie dobrze znam. jw.
W bajeczkach znajdziecie rycerzy, Dzieci stają w rozkroku, wyprostowane.
królewnę, co spała na wieży, Złożone dłonie podkładają pod policzek.
i dobrych wróżek sto, Rozkładają ręce w bok i poruszają nimi.
i czarownicę złą, Robią „złą” minę, rozczapierzają palce dłoni.
i dobrych wróżek sto, Rozkładają ręce w bok i poruszają nimi.
i czarownicę złą. Robią „złą” minę, rozczapierzają palce dłoni.
A kiedy się dziecko zasłucha, Przykładają dłonie do uszu.
to wróżki mu szepczą do ucha. Pochylają się do sąsiada i zasłaniają sobie dłonią usta.
Pokochaj bajek świat na wiele, wiele lat. Oplatają skrzyżowanymi rękami swoje ciało.
Pokochaj bajek świat na wiele, wiele lat. Kołyszą się.
Taniec z chustami.
Każde osoba ma chustę. Maszerujemy po okręgu w rytm utworu Bolero, Maurice’a Ravela. W środku koła stoi Rodzic i pokazuje dziecku, jak mają poruszać chustą. Po chwili następuje zmiana i dziecko zajmuje miejsce Rodzica.
https://www.youtube.com/watch?v=r30D3SW4OVw
Muzyczne wyciszenie.
Dzieci leżą na plecach. Słuchają utworu Franza Schuberta Moments musicaux op. 94 nr 3.
https://www.youtube.com/watch?v=mwcnhmAY8bI
Wykonują „paluszkową improwizację”.
„Nasza historia” – wspólne układanie opowiadania.
Rodzic zaczyna opowiadać historię: Dawno, dawno temu, za górami, za lasami żyła sobie piękna księżniczka. Dziecko kontynuuje opowiadanie według swojego pomysłu. Rodzic wspiera dzieci, podsuwa pomysły i zachęca je do samodzielnego wymyślania dalszej części.
Zajęcia rozwijające: narysowanie ilustracji do wymyślonego wcześniej opowiadania.
„Co to jest?” – rysowanie palcem na plecach
Siadamy za plecami dziecka rysujemy na plecach różne przedmioty a dzieci zgadują, co to jest. Zaczynamy od prostych form, takich jak fala, piłka, choinka, serce, kwiatek, dom, przechodząc do trudniejszych – bałwan, ryba, samochód, człowiek, żaglówka.
Zamieniamy się miejscami i dziecko rysuje a Rodzic zgaduje co zostało narysowane.
